Wat mij erg aansprak was liefde omschreven door Theo Fischer in zijn boek “de kunst van het loslaten”. Ik heb in het uitgelichte vlak dan ook het een en ander van zijn teksten overgenomen. Helaas is de werkelijkheid dat liefde vaak geconditioneerd is en onderhevig aan zwaar ingesleten patronen uit onze jeugd en opvoeding. De liefde die wij liefde noemen is vaak benauwend en relaties worden leidend voor de rest van ons leven.

Als het huwelijk strand zijn we ineens vijanden en de kinderen, waar we toch echt van houden (?)  de dupe van onze misère. Vaak verbitterd blijven we achter op zoek naar het eeuwige geluk, een nieuwe liefde. Nooit zal het ons met rust laten en nooit zullen we rusten. Wat is liefde?

Ruzie met vrienden, je ouders en- of de kinderen. Is dat dan liefde? Begrip al helemaal niet. Wat is het toch moeilijk om te geven zonder verwachtingen, echte liefde. Weer stellen we ons zelf als belangrijkste op. Dit is geen liefde geven. Liefde, is onvoorwaardelijk, je geeft het zonder iets terug te verwachten. Je houdt niet voor niets van iemand, niet enkel van jezelf. Misschien is dat dan ook de paradox, het grootste gemis, niet van jezelf kunnen houden.

Maar als zo vaak begint het bij de geboorte en de ontwikkeling van onze karaktereigenschappen en het vermogen om lief te hebben. Als kind konden we deze gave nog puur en intens tot uitdrukking brengen. We hadden nog geen (traumatische-) ervaringen meegemaakt.

Later werden de muren die we als afweer om ons heen optrokken zo ondoordringbaar dat dit ook ten koste van ons vermogen tot liefhebben ging. Teleurstellingen in onze relaties hebben ervoor gezorgd dat de liefde nog slechts als minimale zonnestraaltjes door de kieren van onze muur kunnen doordringen.

Liefde is heel belangrijk voor je ontwikkeling. Als je hier van bewust bent, zul je relaties en beweegredenen van anderen beter kunnen begrijpen met als fijn gevolg dat je jezelf beter gaat voelen en je je energie op andere dingen kunt richten.